فردا صبح خسته از بی‌خوابی با صدای مادربزرگ بیدار شدیم: «ساعت 7 شده، دیرتون می‌شه.» مریم توی جاش غلتی زد و گفت: «پس کی جمعه میاد؟» مادربزرگ سینی صبحونه‌رو آورد داخل اتاق و گفت: «هنوز خوابین؟! پاشین الان آژانس میاد.» دست و صورتمونو شستیم و نشستیم پای صبحونه‌ی مفصلی که مادربزرگ تدارک دیده بود. یه لقمه از مربای تمشک خورد و گفت: «اینا تمشکای خودتونه؟ چقدر خوشمزه‌اس.»
- آره، نوش جونت.
- تا این خوراکی‌ها هست آدم دلش نمیاد بره مدرسه.
- واقعا. مادربزرگ لبخند زد و گفت: «پس بهتره زودتر جمعشون کنم تا شما به درستون برسین.» همچنان مشغول خوردن بودیم که آژانس زنگ خونه رو زد. از جام پریدم و سرگرم پوشیدن مانتو و مقنعه شدم اما مریم نشسته بود و برای خودش ساندویچ مربا درست میکرد. وقتی رسیدیم؛ دانش آموزا رفته بودن توی کلاس. ما هم کنایه‌های ناظمو به جون خریدیم و وارد کلاس شدیم. زنگ اول عربی داشتیم. سرکلاس به ساندویچ توی کیفش نگاه میکرد و می‌گفت: « انت حبیبی؛ کیف حالک؟» زنگ که خورد منتظر نشد معلم از کلاس بره بیرون؛ سریع ساندویچو درآورد و سرگرم خوردن شد: «ببخشید تعارف نمی‌کنم، نمی‌تونم ازش بگذرم.»
- نوش جونت شکمو جونم.
- راستی وقتی من برگردم خونه؛ چطوری می‌خوای بدون کامپیوتر برنامه‌نویسیو تمرین کنی؟
- روی کاغذ.
- کاغذ که خطاهای برنامه‌رو نشون نمی‌ده.
- فعلا امکاناتم در همین حده؛ هرچی داشتم...
وسط
حرفم پرید: «من بعد از مدرسه یه جایی کار دارم؛ غروب میام پیشت.» کنجکاوی نکردم
اما خودش توضیح داد: «می‌خوام برم خونه‌ی عموم ببینم خبر تازه‌ای از آرمان رسیده
یا نه.»
- پس من لپ‌تاپو باخودم می‌برم که مزاحمت نباشه... خودمم یکم باهاش برنامه‌نویسی کار می‌کنم.
- امروز لازمش دارم پگاه جون اما امشب مال من و تو نداره. به روم نیاوردم که ازش ناراحت شدم و گفتم: «ساندویچتو بخور تا زنگ نخورد.» به ساعت مچیش نگاه کرد و گاز بزرگی به ساندویچ زد. بعد از زنگ آخر از هم خداحافظی کردیم و من به سمت خونه‌ی سوخته‌ی خودمون راه افتادم. می‌خواستم ببینم از لای اسکلت دودیش خاطره‌ی خوشی پیدا می‌کنم یا نه. شبیه خونه‌ی ارواح بود. کثیف و سیاه؛ انقدر بهم ریخته بود که نمی‌شد، طبقه دومو سومشو از هم تشخیص داد. همه‌ی طبقات توی شکم هم فروریخته بودن. پنجره‌های بدون شیشه بهم زل زده بودن و سرم داد میزدن: «تو مقصری.»
- چرا من؟ مسعود...
- تو مقصری که دیدیش و به کسی چیزی نگفتی.
- من از کجا می‌دونستم توی کوله پشتیش چی داره؟ صدای توی ذهنم بلند و بلندتر شد: تو مقصری.
نتونستم بیشتر اونجا بمونم و تا خونه‌ی مادربزرگ دوییدم. انقدر خسته بودم، نتونستم قدم آخرو بردارم و درو باز کنم. همونجا پشت در نشستم تا پاهام یکم جون بگیرن. توی همون حال مریمو دیدم. سریع خودشو بهم رسوند و در خونه رو محکم کوبید: «چی شده؟! چرا روی زمین نشستی؟! حالت بهم خورده؟» دستمو سمتش دراز کردم و گفتم: «هیس! کمک کن بلندشم قبل از اینکه مادربزرگم بیاد.»
همین
که بلند شدم و بهش تکیه دادم؛ مادربزرگم درو باز کرد: «شمایین دخترا؟ چرا اینطوری
در زدین؟! ترسیدم. چرا رنگت پریده پگاه؟»
- هیچی یکم فشارم افتاده. به نیمکت توی حیاط اشاره کرد: «اینجا دراز بکش دخترم.» بعد از مریم خواست برام آب قند بیاره. با سرعتی که از هیکلش بعید بود؛ خواسته‌ی مادربزرگو عملی کرد و به زور یه لیوان آب قند ریخت توی حلقم. مادربزرگ روی نیمکت نشست. سرمو گذاشت روی پاش و پیشونیمو نوازش کرد و پرسید: «رفته بودی اونجا؟»
- پنجره‌هاش مقصر اصلیو نشونم دادن. مریم با تعجب نگاهم کرد و مادربزرگ گفت: «دیگه نرو اونجا دخترم، نمی‌خوام عزیزترین نوه‌ام رو توی این حال و روز ببینم.» روی نیمکت نشستم و گفتم: «حالم خوبه؛ شما برین داخل... من می‌خوام یکم دیگه اینجا بمونم.»
- پس من می‌رم سفره بندازم ناهار بخوریم. بعد از رفتن مادربزرگ، یه بسته‌ی کادوپیچ شده از کیفش در آورد: «زود بازش کن تا بریم ناهار بخوریم.»
- تو هنوز گشنته؟!
- کادو رو باز کن تا شکمم غرش نکرد. بسته رو تکون دادم تا بفهمم چی توشه اما هیچی دستگیرم نشد. وقتی کاغذ کادو رو باز کردم چشمم به یه بسته پفک و یه بسته چیپس افتاد: «خیلی بی‌مزه‌ای.» بسته ی پفکو باز کرد و همینطور که می خورد یه بسته‌ی دیگه از کیفش درآورد. کاغذ کادوی اونو بی‌معطلی باز کردم و چشمم به یه آلبوم خورد: «آلبوم؟ من عکسی ندارم بذارم توش.»
- اشتباه می‌کنی... عکسای زیادی داری. آلبومو باز کردم و متوجه شدم، مریم همه‌ی عکسای سه نفره‌ای که با پدر و مادرم داشتم چاپ کرده بود.
- چاپ فوری کارمو فوری راه انداخت.
- باورم نمی‌شه.
- تازه فیلمارو هم دادم برای تبدیل. چند روز دیگه آماده می‌شه و میتونی با همین دستگاه پخش قدیمیه مادربزرگت، ببینی شون.
- تو چی کار کردی مریم؟ آلبومو از دستم گرفت: «نمی‌خواستم ناراحتت کنم... اصلا فکر کن همچین چیزی وجود نداره.» آلبومو پس گرفتم: «این برای من خیلی با ارزشه اما مگه تو نرفتی از آرمان خبر بگیری؟!»
- همه خبر آرمانو از من می‌گیرن؛ تو چه ساده‌ای که باور کردی من رفتم خبرشو از باباش بگیرم.
- نمی‌دونم چطوری این لطفتو جبران کنم.
- کافیه پاشی بریم ناهار بخوریم؛ مردم از گشنگی.
بعد
از ناهار مریم سرگرم درس خوندن و من سرگرم تماشای عکسای سه نفره شدم. همیشه
دوربینو آماده عکس گرفتن می‌کردم و می‌دوییدم پیش پدر و مادرم که خودمم توی عکس
باشم اما حالا هرچقدرم تند بدوم بازم بهشون نمی‌رسم. البته اگه عکاس عزرائیل باشه؛
منو سریعتر از پلک زدن بهشون می‌رسونه. لپ‌تاپشو گذاشت پیشم و گفت: «بیا برنامه‌نویسی
تمرین کن... من می‌رم توی باغ قدم بزنم.»
- قدم زدن
نوش جونت. - برای توهم
می‌چینم. - خودم
باهات میام. یه ساعت توی باغ چرخیدیم و از هر میوه‌ای که دلمون خواست خوردیم. مریم
با خودش یه بطری آب و نمکدون آورده بود که میوه‌ها رو از تولید به شکم برسونه. شب
آلبومو گذاشتم زیر بالش و خوابیدم. این دفعه کابوسم تغییر چهره داد. به چشمهای اون دیو دوتا پنجره اضافه شده بود که
تند تند باز و بسته میشدن و جیغ میزدن. با وحشت از خواب پریدم؛ فهمیدم خودم جیغ میزدم.
مادربزرگ لامپ اتاقمو روشن کرد و مریم برام یه لیوان آب آورد و گفت: «هیچی نیست...
خواب بد دیدی.» - پس کی از
شر این کابوس خلاص می‌شم؟ چرا هیچ چیز نمی‌تونی از بین ببرتش؟
مادربزرگ
بغلم کرد و گذاشت راحت گریه کنم. فردا صبح مریم دمق بود. دمق بودنش از صبحونه
نخوردنش معلوم بود. گفتم: «چرا صبحونه نمی‌خوری؟ الان آژانس میاد!»
- من امروز می‌رم خونمون تو هم قول بده جلسه‌ی بعدی روان‌پزشکیو فراموش نکنی.
- هیچ‌کاری از دست روان‌پزشک برنمیاد.
- از دست منم همینطور. برای مشاهده محتوای کامل و دانلود مطالب ویژه، حساب کاربری خود را ارتقا دهید.
